Een stukje uit het boek:
Gezamenlijk met je kinderen de maaltijd aan tafel gebruiken is belangrijk voor een goed onderling contact. Bovendien kunnen ze veel leren van de gevoerde gesprekken. Zo had P vroeger aan tafel altijd discussies met zijn 'rode' vader over politiek, vakbonden en, om maar iets te noemen: de noodzaak van het koningshuis. Alhoewel het mij als apolitiek wezen maar matig interesseerde, was het toch wel goed voor mijn algemene ontwikkeling. Ook bij vrienden (hij arts, zij afgestudeerd psycholoog, bovendien nog drs. in de antropologie, kunstgeschiedenis en filosofie) met studerende kinderen komen vraagstukken aan de orde zoals: 'Mam, wat Kant zegt over blablabla, klopt dat wel met wat zijn tijdgenoot huppeldepup zegt over blablabla enzovoort...??' Nou, dan bij ons!
I:'Mam, je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag, die ik je al eerder heb gesteld: als je bij de bevalling moet persen, komt er dan ook poep mee?' Ehum...Ja hallo, ik was dus echt niet van plan om hier, nota bene onder het eten, antwoord op te geven, zelfs niet als ik het zou weten. Ik heb tijdens mijn vier bevalling echt niet aan de onderkant of er behalve een kind en nageboorte ook nog wat anders uit kwam. Volgens P was dit altijd wel het geval. Hier kon ik niets aan doen en ik hoefde mij hiervoor niet te generen. Nou, dat deed ik dus nu echt wel, en ik probeerde het gesprek over een andere boeg te gooien door over de prostaat (het eerst wat me te binnenschoot) te beginnen. Vergeefse moeite: ze hadden dit meteen door en vonden blijkbaar poep tijdens de bevalling veel interessanter dan een prostaat. Ik vroeg mij af waar P bleef met zijn scherpe analyses en heldere kijk op maatschappelijke vraagstukken. Nee hij deed van harte mee.